Er was bij mij al heel jong (rond de leeftijd van 3/4) bekend dat er wat niet helemaal normaal werkte (zoals de maatschappij dat zou noemen).
Ik praatte niet zoals je dat zou moeten doen op mijn leeftijd ook liep ik nog niet zo goed. Nou werd dit vaak op een 'fase' geschoven.
Mijn ouders hebben een hoop moeite moeten doen voor die diagnose. Uiteindelijk is er bij mij een test gedaan (nou was dit geen test op dcd) dus hier kwam uit dat er helemaal niks aan de hand was. Daarom kwam toen bovenop bij mijn dossier te staan dat ik 'overbezorgde ouders' zou hebben.
Ergens rond mijn 3e jaar ben ik bij een othopedagoog en logopedist (gespecialiseerd op verbale dyspraxie) in een ziekenhuis in utrecht geweest. Deze heeft zonder twijfel gezegd dat ik DCD heb. Enkel heeft zij deze diagnose niet schriftelijk aan mij gegeven. Dit had te maken met dat zij net nadat ik daar 'begonnen' was tijdelijk gestopt is met werken.
Toen hebben mijn ouders het er eventjes bij gelaten. Ze wisten wat ik had, een schriftelijke diagnose vonden zij niet zo nodig.
Tot het moment dat ik rond groep 4/5 zat. Toen had ik toch wel wat extra hulp nodig. Hiervoor hebben mijn ouders een rugzakje aangevraagd. Dit wordt ook wel een indicatieformulier genoemd. Alleen heb je hiervoor wel een geldige (schriftelijke) diagnose nodig. Deze had ik echter toen de tijd nog niet. Rond deze tijd hebben weer een hoop onderzoekjes plaats gevonden. Ik denk dat het 1 of 2 jaar heeft geduurd voordat ik een schriftelijke (geldige) diagnose voor dcd gekregen heb.
Dit was mijn verhaal over hoe ik mijn diagnose heb gekregen.
