merry christmas

Hallo allemaal, 

Het is bijna kerstmis! Ik heb er onwijs veel zin in. Gezelligheid, familie en lekker eten. 

Vandaag wil ik een aantal dingen bespreken. 

Zo ga ik beginnen met (heel toepasselijk) inpakken. 

Een cadeautje inpakken was vroeger altijd een ramp voor mij. Want hè je moet plakband pakken, het papier vasthouden, kleine dingetjes kunnen doen en dan ook nog is alles zo net mogelijk. Ja dat gaat dus niet zo goed hè, haha. 

Ondertussen gaat het op zich wel. Alleen denk ik wel dat je mijn cadeautjes er nog uit kan pikken haha. 

Dit is wel iets wat lastig is om te leren als je DCD hebt. 

Ook wou ik het hebben over make up. Dit omdat dit toch ook wel voor veel meisjes bij kerst hoort. Met DCD is het wel best lastig om make up op te doen. 

Ik heb hier dan ook lang op geoefend. 

Het is uiteindelijk een kwestie van oefenen. Alleen als het niet lukte was het huis te klein haha. 

Een hele tijd heb ik een redelijke laag make up op gehad. Met zo'n lijntje op je ooglid. Elke dag, dit lijntje ging alleen vaak helemaal fout. Ik boos, het eraf halen en het nog een keertje doen. Tja er hebben veel uren van mijn tijd ingezeten. 

Ondertussen beheers ik het wel aardig, alleen ik heb het niet meer elke dag op. Gewoon wanneer ik zin heb. Uiteindelijk vind ik mezelf zijn belangrijker. 

Ook wou ik nog even een shoutout doen to http://lunedicongelati.blogspot.nl/ . Omdat zij een heel bericht over mij heeft geschreven. Hier ben ik haar natuurlijk heel erg dankbaar voor. Omdat het vandaag over make up ging dacht ik dat het wel toepasselijk was om haar vandaag even te noemen. Mocht je make up tips nodig hebben! Check haar blog! 

merry christmas. 

Wat je wel, en niet moet doen/zeggen

Hallo allemaal,

Ik kreeg laatst de vraag "hoe wil je nou niet dat mensen je behandelen".
Een eerlijk antwoord zou zijn: Ik wil niet dat mensen me anders behandelen dan anderen.
Tegelijkertijd wil ik wel dat mensen rekening houden met dat ik dingen misschien wat minder goed kan. Nou is dat natuurlijk een wat lastig antwoord.
Dus heb ik bedacht om een aantal dingen op te noemen die heel vervelend zijn om te horen of om behandeld te worden.

Iets wat vaak voorkomt en niet zo bedoelt wordt:
"ben jij dan anders dan normale mensen" Ja ik ben anders dan het gemiddelde persoon, maar wie is dat niet?

Op mijn school intake:
"is het niveau dan niet te hoog?" Nee dat is niet te hoog, want DCD heeft niks te maken met slim zijn of dom.

"Ik heb je niet mee gevraagd omdat ik dacht dat je dat niet zou kunnen" Nee dit is zo ontzettend fout. Ik DACHT je wist niet nee je dacht dat ik het niet zou kunnen. Dat maak ik zelf toch wel uit of niet?

"kun je dat nou nog niet? " nee dat kan ik nou nog niet aangezien een van de dingen die bij DCD hoort. is dat je dingen langzamer automatiseert.

"hoe ga je ermee om in zo'n normale wereld" of "vind je het leven in een normale maatschappij dan niet lastig" nou nee.. want dit is hoe ik opgegroeid ben. ik weet niet beter. Daarbij is onze maatschappij alles behalve normaal!

Of wanneer ze zeggen. "Ik merkte het helemaal niet." en je vervolgens heel anders gaan behandelen dan daarvoor.

Of mensen die altijd alles voor je willen doen 'oh lukt het niet? zal ik het dan maar even doen" nee. ik wil het zelf doen. Het lukt wel maar met wat meer tijd.

Of mensen die ongeduldig worden. Fijn voor jou dat je niet alle tijd hebt. Ik dus wel..

goed dit was mijn bericht. mocht je vragen of opmerkingen hebben dan kan dit altijd

Wel is het fijn als je vraagt
"lukt het? kan ik helpen?"

of zegt:
"dat kan je misschien zo proberen is misschien wat makkelijker"

of vraagt
"wat houdt DCD precies in dan" voordat je oordeelt

Egoïstische gedachte?!

Hallo allemaal,

Gisteren betrapte ik mijzelf op iets waar ik normaal niet zo over na zou denken.
Eigenlijk schrok ik er wel een beetje van. Tegelijkertijd is het iets wat heel normaal is.

Het was namelijk als volgt. Wij hadden vanochtend sinterklaas op school. Met een cadeauspel en een high tea daarna.
Voor deze high tea gingen we allemaal zelf wat maken.
Nou ging ik dus cakejes maken.
Dit is voor mij iets wat erg fijn is omdat ik er redelijk goed in ben.
Nou hadden we helaas niet alles in huis wat ik nodig had om het uiterste eruit te halen. Hier ben ik heel boos om geworden. Daar schrok ik dus wel van. Want de gedachte erachter dat was waar ik vooral wel van schrok.

De gedachte erachter was namelijk dat ik voor een keertje de 'beste' wou zijn. Ik wou gewoon een keertje van klasgenoten horen 'wauw hoe heb je dat gedaan" of "wauw wat mooi."
Dit is iets wat je als iemand met DCD, niet vaak te horen krijgt. Maar helaas hadden wij niet alles in  huis. hier raakte ik een beetje in paniek. Dacht dat het verschrikkelijk zou worden.
En nog wel het ergste. Dacht dat een ander het beter zou doen. Dat wou ik niet..
Heel egoistisch dat weet ik, maar tegelijkertijd vind ik dat ik ook wel is een keertje egoischtisch mag denken. Ik mag ook wel een keer horen dat ik iets uitzonderlijk goed doe. Iets beter doe dan anderen..

Dit wilde ik dus even kwijt. Want ondanks mijn DCD en mijn 'volwassen' gedachte. Ben ik nog steeds een puber en wil ik dus ook wel eens ergens in uitblinken. Dit is niet de hoofdzaak van mijn gedachte. Vaak vind ik het ook oke hoe het is geworden etc. maar soms.. soms heb ik er dan echt even genoeg aan.

tot de volgende keer dan maar..

Even iets anders!

Hallo allemaal,

Vandaag even NIET over dcd.. Want ik wil jullie laten weten dat mijn leven NIET om mijn dcd heen draait. 

Meestal zet ik hier dingen gerelateerd aan dcd neer. Dit kan jullie laten denken dat ik heel veel met dcd bezig ben. Dat het me erg tegen zit of dat soort dingen.. 

Dat is echter totaal niet het geval. Dat is wat je hier leest. De blog heet daarom ook DCD in de pubertijd. 

maar nu even iets anders, vandaag ga ik twee dingen doen. 1 wat vertellen over wat ik morgen ga doen en 2 een verhaaltje hier neerzetten omdat ik het leuk vind om verhalen te schrijven. Ik probeer jullie met dit bericht een wat beter beeld te geven van mij.

Ik doe de opleiding onderwijsassistente. Voor deze opleiding moet ik morgen zwarte piet spelen in het zwarte pieten huis. 

Ik heb hier echt onwijs veel zin in, wat is er nou heerlijker dan al die kleine kinderen super vrolijk te zien?

Mijn opleiding gaat erg goed. Ik vind het heel leuk daar. 

Ook is het leuk omdat ik er goed in ben (ja ook mensen met DCD kunnen goed in iets zijn.)

Wat vinden jullie nou eigenlijk van de hele kwestie om zwarte piet heen? Soms vind ik het toch wel wat overdreven hoor!

Een klein stukje van een verhaaltje :

Daar staat ze weer, voor de spiegel. Het is half 8 sochtends, ze moet zo naar school. Eerst moest ze toch echt even voor die spiegel staan. Lisa is een mooi meisje, ze heeft cup B, een mooi slank lijf en mooie sprekende ogen. althans dat had ze. Haar lijf is dun, te dun en haar wangen zijn ingevallen. Hier staat ze zoals elke morgen om half 8, voor de spiegel te kijken. Naast de spiegel staat de weegschaal. Haar dagelijkse routine kan ze allemaal in de badkamer doen. Ze komt uit bed, loopt de badkamer in, kleed zichzelf uit, gaat voor de spiegel staan en weegt zich dan op de weegschaal. Dit alles onthoud Lisa heel goed. Dat staat allemaal in haar hoofd gegraveerd. Vandaag weegt Lisa twee kilo meer als gister. Dus besluit Lisa haar ontbijt helemaal te zitten en een kwartier eerder van huis weg te gaan. Kwart over 8 komt ze aan op school. Rondjes heeft ze gereden. Wel een half uur lang!

Nu hoopt ze die twee kilo eraf te hebben. "blur" zegt haar maag.. misschien had ze toch wat moeten eten thuis. Nou, daar is het nu te laat voor. Snel loopt ze naar de les. Als ze het lokaal in komt gaat de bel. pfoe net op tijd. 

Dit was een stukje verhaal. Ik heb dit hier neergezet omdat ik het leuk vind om te schrijven. Hopelijk hebben jullie nu een beeld zonder dcd van mij. 

Tot de volgende keer!

Hoe ik de diagnose DCD heb gekregen.

Er was bij mij al heel jong (rond de leeftijd van 3/4) bekend dat er wat niet helemaal normaal werkte (zoals de maatschappij dat zou noemen).
Ik praatte niet zoals je dat zou moeten doen op mijn leeftijd ook liep ik nog niet zo goed. Nou werd dit vaak op een 'fase' geschoven.
Mijn ouders hebben een hoop moeite moeten doen voor die diagnose. Uiteindelijk is er bij mij een test gedaan (nou was dit geen test op dcd) dus hier kwam uit dat er helemaal niks aan de hand was. Daarom kwam toen bovenop bij mijn dossier te staan dat ik 'overbezorgde ouders' zou hebben.
Ergens rond mijn 3e jaar ben ik bij een othopedagoog en logopedist (gespecialiseerd op verbale dyspraxie) in een ziekenhuis in utrecht geweest. Deze heeft zonder twijfel gezegd dat ik DCD heb. Enkel heeft zij deze diagnose niet schriftelijk aan mij gegeven. Dit had te maken met dat zij net nadat ik daar 'begonnen' was tijdelijk gestopt is met werken.
Toen hebben mijn ouders het er eventjes bij gelaten. Ze wisten wat ik had, een schriftelijke diagnose vonden zij niet zo nodig.
Tot het moment dat ik rond groep 4/5 zat. Toen had ik toch wel wat extra hulp nodig. Hiervoor hebben mijn ouders een rugzakje aangevraagd. Dit wordt ook wel een indicatieformulier genoemd. Alleen heb je hiervoor wel een geldige (schriftelijke) diagnose nodig. Deze had ik echter toen de tijd nog niet. Rond deze tijd hebben weer een hoop onderzoekjes plaats gevonden. Ik denk dat het 1 of 2 jaar heeft geduurd voordat ik een schriftelijke (geldige) diagnose voor dcd gekregen heb.

Dit was mijn verhaal over hoe ik mijn diagnose heb gekregen.

brammetje baas

Hallo allemaal,

Hebben jullie de film brammetje baas wel is gezien?
Ik vind het een geniale film! Heel leuk. Het is eigenlijk een kinderfilm maar, ik vind dat het bijna verplicht zou moeten worden voor onderwijslerende opleidingen. PABO, MBO onderwijsassistente.

Het is het perfecte voorbeeld van te snel oordelen. Er gewoon maar vanuit gaan.
Dat soms een andere werkwijze beter kan helpen dan gewoon door gaan met straffen.
Ook zie je hierbij dat je als ouder niet alles moet geloven wat de leerkracht zegt!

Het is niet altijd de schuld van het kind! Soms past een andere aanpak gewoon beter.

Kinderen allemaal persoonlijk behandelen. Niet 1 aanpak hebben maar meerdere!

Dit is iets wat ik gewoon even kwijt wou.
Dit omdat deze blog over DCD gaat. Je moet hierbij wel onthouden dat ieder kind apart is. Ik bied hier iets aan waarbij ik vertel hoe het voor mij was. Dit hoeft dus niet voor ieder kind zo te gaan! Het zal wel dicht bij liggen. Alleen iedereen maakt dit anders mee.. Dit wou ik er gewoon even bij zeggen.

Tot de volgende keer maar weer!

lang geleden!?!

Hallo allemaal.

Te lang geleden.. 

Ondertussen ben ik begonnen aan mijn nieuwe school. De opleiding is best leuk maar onwijs veel papier werk. 

Mijn klas is ook heel erg leuk. Hier ben ik wel blij mee. 

In mijn gedachte komt natuurlijk ook het onderwerp DCD in deze opleiding voor. De klas weet dit nog niet en ik weet ook nog niet of ik dit ga vertellen. 

Het is ook wel is een keer fijn om niet het 'speciale' meisje te zijn. 

Nu heb ik een vraag aan jullie. Wat zouden jullie in mijn geval doen? 

Goed ik weet even niet zo goed waar ik het over moet hebben dus wil ik jullie vragen waar jullie nog iets over willen weten. bijvoorbeeld voor de mensen met kinderen met DCD, vrienden met DCD of zoiets. 

Tot laterzz..  

jaloers!

Hier even een kort bericht, waarin ik wat kleine dingetjes ga proberen uit te leggen.

Daarnet heb ik fikse ruzie gehad met eigenlijk bijna de hele familie, over (nu ik er later over na denk) iets heel stoms.. 

Mijn zus zei volgens mij iets verkeerd, wat niet zo was bedoelt. 

Mijn woede kent dan af en toe geen grenzen meer en dat vind ik heel vervelend. 

Mijn zus is de beste zus die je je kunt wensen, maar tegelijkertijd ook de vreselijkste.

Ik ben en blijf een puber met DCD, en na mate ik ouder wordt is er steeds minder verschil in wanneer ik ergens mee begin en wanneer mijn zus ergens mee begint. zo wordt het dus steeds duidelijker dat ik wat langzamer ben in deze dingen, op zich geen probleem. Tot dat dat puberale stel hersenen van mij jaloers worden. 

Want ja jaloezie speelt een grote rol bij kinderen en tieners met DCD. 

Wanneer er dan net iets is opgevallen wat ik eerder al heb geprobeerd en waarin mijn zus dan beter is, kan ik af en toe wat redenloze boosheid vertonen.. 

Dit bedoel ik dan niet zo tegen over mijn zus, ouders of wie dan ook.. 

Alleen is het gewoon erg lastig om het kleine zusje te zijn van iemand die zo goed is in zo veel dingen.. op deze leeftijd trek je het je nog heel erg aan of anderen ergens goed in zijn, hoewel we allemaal proberen te verbergen dat we dat doen.. 

Hierboven staat iets wat ik nog nooit letterlijk uit heb gesproken, ik hoopte dat het opschrijven een oplossing zou tonen maar dat doet het niet. Wel hoop ik dat een aantal van jullie dit misschien herkennen, misschien is jou zusje wel zo.. Hierbij hoop ik dat er wat begrip komt voor degene die ditzelfde ondergaan. 

Ook tegenover mijn ouders heb ik dit nog niet uitgesproken.. elke keer dat ik zo boos ben duurt het soms wel uren voor ik weer over het onderwerp kan praten zonder te gaan huilen, dus vermijd ik het dan.. 

hierbij laat ik mijn korte bericht..

Hallo allemaal.

Vandaag is er voor mij best iets speciaals gebeurt. Ik heb een nieuwe en grotere fiets gekregen, nou zullen de meeste van jullie misschien wel denken "wat is daar in hemelsnaam nou zo speciaal aan".

In dit bericht ga ik jullie uitleggen waarom dit zo speciaal is voor mij.

Het heeft bij mij lang geduurt voor ik kon fietsen, dit hebben jullie in eerdere berichten al wel kunnen lezen.

Nou kon ik uiteindelijk fietsen, maar alleen als ik bij de grond kon. Dit betekende dus een echte kinder fiets, 24 inch was het. Nu ben ik 16 ga ik naar een nieuwe school en reed ik op een kinderfiets, dit stond mij toch niet helemaal aan. Het was tijd voor een grotere meer volwassen fiets.

Alles goed en wel een fiets gekocht, nou kan ik dus niet meer bij de grond. Het op stappen gaat nog wat lastig. Normaal ging ik op het zadel zitten een voet bij de grond de ander op de trapper en fietsen maar. Nu kan dat dus niet meer, het is tot nu toe wel gelukt maar met moeite. Eerlijk is eerlijk ik ben best een beetje trots op mezelf, ik fietste gewoon zomaar weg op een nieuwe fiets. Wat mensen met DCD zullen begrijpen is dat dat niet zo normaal is als bij anderen. 

Goed, ik ben blij dat ik nog trots kan zijn over zulke kleine dingetjes. Niet alles hoeft perfect, want niet alles IS perfect. Zolang jij je er goed bij voelt!

tot de volgende keer, 

hersenen sneller als mijn spieren?!?

Hallo allemaal,

Tijd geleden. Ben ondertussen al een tweede keer op vakantie geweest, dit keer naar Engeland. 

Het was onwijs leuk, aan het einde van de week waren we wel helemaal kapot. Een hele hoop te voet gedaan Londen is zo groot! Het was zeker de moeite waard!

Tijdens deze leuke vakantie schoot mij een onderwerp voor dit bericht in mijn hoofd.

Ik weet nog niet zo goed hoe ik dit precies hier neer ga zetten, maar ik ga mijn uiterste best doen!

Toen ik klein was praatte ik met klinkers, Eigenlijk heb ik nooit precies gesnapt waar het nou eigenlijk door kwam. Dit heb ik afgelopen week uitgevonden.

Mijn Engels is goed, gramatica vind ik makkelijk, en het schrijven gaat vloeiend. In mijn hoofd weet ik hoe ik alles zou moeten uitspreken, Praktisch gezien kan ik in mijn hoofd Engels praten. Helaas kan mijn mond dit nog niet, als ik het er uit probeer te brengen dan klinkt dat niet goed. Het vervelendste is dat ik het zelf heel goed door heb, en ook weet hoe ik het wel uit moet spreken. Mijn spieren zijn dus gewoon langzamer dan mijn hersenen zijn. 

Toen ik nog op de basisschool zat kon ik bij de rekstokken staan en precies uitleggen hoe je een kunstje deed, mijn vriendinnen volgden dit advies op en konden het dan. Dan kwam vaak de vraag 'doe jij het nu dan eens?' waarop mijn antwoord dan gek genoeg was "dat kan ik niet". Hoewel iedereen had verwacht bij die uitleg ook de uitvoering te zien was dat bij mij niet het geval. Mijn hoofd was er al, maar mijn spieren nog niet. 

Er gaat hier dus iets 'fout' (zoals dat vaak uit wordt gelegd) bij het doorgeven van de actie vanaf je hersenen naar je spieren, wat ook verklaart waarom je hand-oog coördinatie vaak slecht is met DCD.

Gedurende mijn leven zal ik steeds meer leren over DCD, over waarom iets een probleem is of juist niet. Hopelijk wordt met dit soort berichten ook voor anderen wat duidelijker hoe DCD in elkaar zit. 

Vragen zijn ALTIJD welkom!

Tot de volgende keer dan maar!

lang geleden

Hallo allemaal,

Het is te lang geleden dat ik heb gebloged.
Er is een hoop gebeurt in die tijd. Zo heb ik te horen gekregen dat ik geslaagd ben en is onlangs mijn diploma uit gereikt, hier ben ik ontzettend blij mee en ook best trots op.
Ook ben ik een aantal weken geleden op vakantie geweest, alleen met mijn vriend.
Dit was toch best wel spannend voor mij, maar het is onwijs leuk geweest en alle spanning was na de eerste dag al weg.
Dit soort dingen bewijzen toch weer dat je hartstikke goed onafhankelijk kan leven met DCD.

Nou heb ik best wel een beetje hulp gehad van mijn ouders, met geld, met boeken.
Alleen hulp vragen is niet erg! Niemand kan alles alleen.

Zo ben ik aangekomen op het onderwerp van vandaag, "hulp vragen".
Toen ik klein was (en nu af en toe nog steeds) vond ik het erg moeilijk hulp te vragen, helemaal als het omet iets onzinnigs was.
Dingen die anderen gewoon al konden of kunnen en ik dan niet.
Of dingen die normaal wel lukken en op dat moment niet.
Geen hulp durven vragen heeft bij mij te maken met dat het voelt alsof ik het dan niet kan, alsof iedereen dan ziet dat ik het niet kan. Nou weet ik ook wel dat dit hartstikke onzin is, maar dat is hoe het voelt.

Als ik bijvoorbeeld aan het koken ben (ik kook graag) dan kan ik soms de pan niet optillen, hier durf ik dan bijna niet om te vragen omdat het dan gelijk voelt alsof ik niet kan koken...

Ook kon ik nooit dingen afgieten, nou heb ik het uiteindelijk gevraagd aan mijn vriend die mij voordeed hoe ik het misschien nog kon proberen. en dat lukte!
Dus vragen is goed, door te vragen leer je dngen!

Dat was het weer voor vandaag, een hele fijne vakantie gewenst en tot de volgende keer

Hallo allemaal,

Een aantal berichten geleden heb ik gezegd dat ik over de pijngrens zou gaan praten, dit ben ik echter helemaal vergeten. Hierbij het bericht over de pijngrens

Honderd procent zeker weet ik niet of dit bij DCD hoort, toch hoor ik veel andere mensen met DCD hierover praten. Hierom noem ik het toch als een symptoom van DCD.

Mijn pijngrens is een stuk lager, als ik mijn teen bijvoorbeeld stoot kan ik het uitgillen alsof die echt gebroken of gekneust is. De pijn is echt in een scherpe bocht, het wordt in een keer heel erg en zakt dan langzaam af. 

Dit heeft denk ik te maken met een soort schrik die er automatisch bij komt wat het erger maakt. Je kunt mij heel makkelijk laten schrikken en dus schrik ik ook als ik mij stoot of iets dergelijks. Dit doordat ik in mijn hoofd al heb zitten hoe van alles gaat lopen, dat gaat automatisch. Wanneer dat dan anders loopt is dat even schrikken en moet je even stil staan en bedenken hoe het dan wel moet, of hoe het wel loopt. 

Zeker weet ik niet of dit echt hierdoor komt, maar dat is mijn logica. 

Mocht iemand weten waardoor het wel komt is deze reactie meer dan welkom!

Mocht je vragen hebben over DCD, of dat dit nu geld voor DCD in de pubertijd, of DCD in de kindertijd. Het zou zomaar kunnen dat ik het antwoord heb, garanderen kan ik niet, maar proberen wel.

tot de volgende keer maar weer 

nieuwe school

Hallo allemaal.

Nou mijn examens zitten er alweer sinds donderdag op, wat een heerlijk gevoel is dit. 

Nu is het alleen nog wachten op de uitslag en dan op naar de volgende school, tenminste daar ga ik vanuit.. 

Ik weet nog de laatste paar dagen in groep acht, bang dat ik was.. want ja ik moest naar de middelbare.

Eerst hadden we een 'proef' dag.. Toen was ik onwijs blij dat er iemand bij me in de klas zat die ik kende. Al snel stond ik bekend als het 'stille' 'verlegen' meisje, hoewel niet veel later een hoop meisjes uit de klas door hadden dat ik dat niet was. Sneller als verwacht zat ik in een vriendengroepje. 

Zoals ik al eerder heb genoemd ben ik in de eerste altijd op een driewieler naar school toe gegaan, dit maakte die eerste dag voor mij nog net wat spannender. Er is in de klas uitgelegd dat ik DCD heb, en dat voor vragen mensen naar mij toe mochten komen. 

Nu ga ik naar een MBO opleiding, het is een grote school, toch zou ik nu bijna het liefst willen dat er niemand die ik kende bij mij in de klas kwam. Dit is waarschijnlijk wel het geval gezien het feit dat er op mijn opleiding te weinig mensen zijn om een klas te vullen, dus worden we gemengd.

Dit jaar heb ik om over vriendschappen te praten niet zo best afgesloten.. er waren voor de zomervakantie al wat spanningen en dat is dit jaar nooit echt helemaal goed gekomen.. Daardoor heb ik veel zin nieuwe mensen te leren kennen. 

Vooral heb ik dit jaar veel geleerd met het openbaar vervoer te reizen, een aantal van mijn vriendinnen wonen wat verder weg. Dit jaar ben ik voor het eerst naar hun toe gereisd! Hier ben ik onwijs bij mee en de timing was perfect! Op school had ik even wat minder vriendinnen maar buiten school kon ik mijn andere vriendinnen vaker zien. 

Eerlijk is eerlijk, ik heb soms wel moeite met de sociale kant van vriendschap, weet soms niet hoe ik mij moet gedragen. Gelukkig maar dat daar de echte vrienden voor zijn, bij hun hoef je het niet te weten, het gebeurt gewoon!

Iedereen nog veel succes de rest van dit schooljaar, en voor de mensen die naar een nieuwe school gaan, wees gewoon jezelf. Dat werkt altijd het beste!

ook gewone tienerproblemen

Hallo allemaal!

Nou mijn tweede examen zit er alweer op, nog 4 te gaan.

Dan is het afwachten op de uitslag.. helaas.. haha.

Laatst merkte ik ineens op wat mijn moeder zei, "Dat ligt niet aan je DCD".

De manier waarop dit aan kan komen was niet de manier waarop zij dit bedoelde, maar dit lijdt wel tot het onderwerp van vandaag.

DCD is niet wat ik ben! Ik ben Sterre, een meisje van 16 jaar en dus ook een tiener.

Dit betekend dat ik ook de 'normale' problemen die alle meisjes van mijn leeftijd hebben ken..

Onzekerheid, bang dat je iets niet goed doet, wel of geen make up, erbij willen horen en noem nog maar op!

Van mijzelf weet ik dat ik soms wat ouder over kom als anderen van mijn leeftijd, waar dit mee te maken heeft weet ik niet. 

Sommige mensen in mijn omgeving lijken dit nog wel is te vergeten. Of in ieder geval.. het voelt soms voor mij alsof ze dit nog wel is vergeten. 

Het lijkt soms dat sommigen ervan uit gaan dat DCD mijn enige probleem is, maar ook een aantal puberale problemen spelen vaak mee. 

Ook ik heb onzekerheden, over wat ik aan heb, hoe ik loop, fiets enz. ik weet dat dat normaal is voor pubers en dus maak ik er niet zo'n groot probleem van. 

Onlangs heb ik eindelijk een sollicitatie gehad. Al lang ben ik op zoek naar een baan, als ik hier over iets laat vallen in de negatieve zin krijg ik nog wel is onbedoeld de reactie 'dat ligt niet aan jou of aan je dcd'  

Ik weet dat het daar niet aan ligt, maar dan kan het nog steeds erg vervelend zijn. 

okay.. volgens mij is dit weinig samenhangend.. ik weet niet waarom maar goed wou het er niet echt uitkomen.. hopelijk is het nog een beetje leesbaar haha.. tot de volgende keer

Lange tijd geleden

Hallo allemaal.

Het is al weer een tijdje geleden dat ik een bericht geplaatst heb.

Deze vakantie is voor mij heel druk vanwege de examens die erna zijn.

Hierdoor leer ik in de tijd dat ik even niks te doen heb... haha ja dat zei ik inderdaad zo,

Omdat ik redelijk goed ben in onthouden van dingen, opletten in de les en mijn huiswerk maken, is het leren een stuk makkelijker en minder werk geworden! 

Er zijn soms van die dagen dat ik in nog geen 3 uur 2 glazen, 2 borden en nog is tegen allerlei andere dingen aan kan 'schoppen' of  'slaan'. Nee dat doe ik niet expresse, en nee dat komt ook niet omdat ik gewoon onhandig ben. Dit heeft met mijn DCD te maken.

Nou valt het bij mij mee, maar bij DCD komen ook ongecontroleerde bewegingen voor.

Dus ineens je arm achteruit gooien, dat doe je dan niet expresse, het gebeurt gewoon.

In groep 8 had ik een jongen in de klas die ook DCD had, alleen had hij met andere dingen weer meer last dan dat ik had. 

Hij kon wel gewoon fietsen, maar in de klas had hij helaas niet veel vrienden omdat hij vaak ongecontroleerde bewegingen maakten. Er waren dan veel mensen die dachten dat hij hen expresse sloeg of zo iets bijvoorbeeld. 

Hij had ook een stressballetje hiervoor zodat zijn handen ergens mee bezig waren.

Toch was hij wel heel slim, hoewel concentratie moeilijk was, dit komt doordat DCD helemaal NIKS te maken heeft met je niveau!

Ik voel me soms wel een beetje stom, als ik bijvoorbeeld bij mijn vriend ben.

Dan gooi ik soms ook wel eens dingen om, gelukkig nog niks gebroken..

Toch voel ik mij dan best een beetje onhandig.. Ik weet wel dat ik er weinig aan kan doen.. 

Alleen is dat echt een excuus?.. 

volgende keer ga ik ook wat over de pijngrens vertellen, dat klinkt alsof het hier niks mee te maken heeft. Toch is het net wat anders dan bij de meeste anderen.. tot de volgende keer 

koniningendag en opruimen

Hallo allemaal,

Het is vandaag koniningendag, de allerlaatste! 

Vandaag heb ik een gezellige dag gehad met mijn nichtjes en neefje, jullie vast ook wel wat leuks gedaan.

Het onderwerp voor vandaag is opruimen, je zult denken "wat is er nou weer zo bijzonder aan opruimen?"

Nou voor mij een hele hoop!

Mijn kamer is altijd een rotzooi, en geloof me dit is niet omdat ik het niet op wil ruimen dat wil ik juist wel! 

Vaak probeer ik het ook echt, dit is alleen niet altijd te zien. Waar begin je met je kamer opruimen nou mee? Wat ligt waar het beste? Wat ruim je eerst op? Wat gooi je weg?

Volgens mij ben ik een van de enige 'puber' die haar kamer echt op wilt ruimen. Het lukt alleen niet altijd. 

Heel soms lukt het me om een gedeelte op te ruimen, maar alles in een keer opruimen lukt me nooit!

Uiteindelijk raak ik ontzettend gefrustreerd en stop ik er vaak maar weer mee, dit alles heeft dus weer met mijn DCD te maken.

Het is als het ware op dat front een chaos in mijn hoofd. Mijn ouders snappen het vaak wel, maar toch willen zij natuurlijk dat ik mijn kamer opruim. Dit is voor mij gewoon een stuk moeilijker dan voor anderen. 

Mijn moeder ruimt zelfs soms nog mijn kamer wel op, gewoon omdat ik het dan wel heb gedaan maar het niet zo goed eruit kwam.. Hier ben ik haar dan ook wel heel dankbaar voor.

Er zijn al aardig wat tranen gelaten over alles wat mislukt aan mijn kamer opruimen, over dat ik alles gelijk op moet ruimen als ik het heb gebruikt en vooral over of ik mijn best wel doe.

Want ja, ik krijg vaak te horen 'doe je je best wel?' of 'misschien moet je wat meer je best doen" of gewoon 'je doet je best ook niet'. Nou geloof me, ik doe mijn best WEL voor dit soort dingen.

Hopelijk gaat dit uiteindelijk wel lukken, Ik weet dat het lang kan duren, maar ik heb ondertussen wel geleerd geduldig te zijn met dit soort dingen. Daarom verwacht ik dat het mij uiteindelijk moet gaan lukken :).

Is dit niet voor ik op mijzelf woon, leer ik dit wel van mijn vriend. Deze is heel netjes en heeft veel geduld met mij. Mocht het mij hier thuis niet lukken. 

nog een fijne koniningendag allemaal :P 

tot de volgende keer :P met hopelijk weer een origineel onderwerp ;)

kort bericht

Hallo allemaal,

Vandaag ben ik erg opzoek geweest naar een onderwerp voor dit bericht, deze heb ik niet kunnen bedenken dus wordt het gewoon maar even een algemeen bericht :P.

Gisteren ben ik naar de kapper geweest, ben er zo blij mee! Ook heb ik 2 jurken gekregen, van mijn ouders en zus :D.

Vandaag heb ik mijn allerlaatste lesdag gehad, ik heb weinig zinnige dingen gedaan.

Aan het einde hebben we met een groepje en onze mentor in bepaalde lokalen op het bord geschreven, dit om die docenten te bedanken voor de 4 jaar.

Eigenlijk ben ik stiekem best wel trots op mezelf, Zonder enig problemen heb ik 4 jaar gehaald.

Alleen het examen nog maken en ik ben klaar, er is zo ontzettend veel veranderd.

Nog steeds ben ik er niet helemaal achter hoe je mij echt kunt volgen... Ik denk dat dat nog ooit wel zal komen, ik ga in ieder geval verder op zoek naar hoe dat gaat.

Hebben jullie nog onderwerpen of vragen die je graag behandeld ziet worden in mijn blog? Over DCD uiteraard, maar natuurlijk zijn andere vragen ook welkom.

Ja een korte blog dit keer, ik heb niet alle tijd van de wereld op het moment.

Zometeen ga ik nog even drummen, ohw had ik dat trouwens al gezegd?
Een paar maanden of misschien onderhand al wel bijna een jaar geleden heb ik drumles genomen,

normaal voor iemand met DCD onwijs moeilijk. Je moet heel veel dingen tegelijk doen, toch slaag ik er op de een of andere manier in om het te kunnen :D.

tot het volgende bericht, die weer wat langer zal zijn.

school?!?!?

Hallo allemaal,

Het is alweer tijd voor mijn tweede bericht van dit blog.

Ik heb wat probleempjes gehad met het volgen, maar als het goed is zie je ergens op mijn blog staan 'email invullen'  dit is zodat je mij via je e-mail kunt volgen.

Goed ik ga het vandaag hebben over school.. 

Nou zie ik jullie denken, school?? wat is daar zo bijzonder aan?

Voor mij een heleboel! Momenteel zit ik in het 4e en ook gelijk laatste jaar van vmbo GL/TL. Over 3 weken heb ik mijn eerste examen, maar hoe ben ik zo ver gekomen? Dat ga je hieronder allemaal lezen.

In de eerste ben ik begonnen met een driewieler, dit vanwege mijn gebrek aan fietskunsten haha, dat kon ik dus niet '--. Vanwege het naar de middelbare school gaan moest er een oplossing gezocht worden, want achterop de fiets van je vader bij school aankomen ziet er redelijk suf uit..

De driewieler dus, op het begin alleen gebruikt voor school. Of ik mij dan niet schaamde? Nou op het begin moet ik toegeven dat ik mij kapot schaamde! 

Bij ons op school staat het voor de poort vol met rokende 4e klassers, en daar moest ik dan langs als 1e klassertje op een driewieler, nee dat is niet fijn nee. Mijn plek voor mijn fiets was ook speciaal, dit omdat hij niet in het fietsenhok paste. In het brommerhok is een vak gemaakt met mijn naam op de grond, hier zette ik mijn driewieler neer. Eng? Op het begin wel ja, maar al gauw kreeg ik positieve reacties. Er kwamen vierde klassers naar mij toe om te vertellen hoe stoer ze het vonden, ze spraken me aan in het brommerhok, of riepen positieve dingen na. Natuurlijk konden ook de negatieve dingen niet achter blijven, maar deze hoor je bijna niet meer als je alle positieve dingen hebt gehoord. Hier was ik zo blij mee dat mijn schaamte redelijk snel verdween. 

Later hoorde ik van een vriendin die ook DCD heeft dat zij op haar 13e had leren fietsen. Mijn eerste gedachte was "als zij het kan, kan ik het ook!" Zo begon mijn motivatie om toch op mijn 14e een tweewieler te kopen en weer te beginnen met oefenen, sneller als ooit zat ik fietsend op een tweewieler. Trots als ik was, ieder ander had mij waarschijnlijk raar aan gekeken. toch was ik trots, heel trots!

Zo begon mijn middelbare school al heel erg goed.

Dan nu nog een hel voor kinderen met DCD, de gymles....

Nee ik ben niet goed in gym, dat voetballen, hockeyen en noem het allemaal maar op. Ik kan het niet.. 

maar dat is nog niet het ergste, nee. Je zit op een middelbare school, in de meest egoistische klas die ik ooit heb gekend. Stuk voor stuk kunnen ze best aardig zijn, maar niet tijdens gym. 

Altijd ben ik de laatste of 1na laatste die wordt gekozen. Dan heb ik een keer zin in het spel, als ik een fout maak raak ik de bal de rest van de gymles niet meer aan. Puur geluk is wat ik nodig heb bij gym. Ja als ik in mijn eentje bij trefbal overblijf moedigen ze mij aan, maar het liefst zouden ze gewoon zelf spelen. Vreselijk zo'n gymles, want ja ik weet dat ik slecht ben dat hoeven zij mij niet te vertellen. Iedereen verdient toch die kans?

Volgend jaar ga ik naar een nieuwe school. Ook hier zal ik weer gym hebben, maar hoop ik dit keer een klas te hebben die het begrijpt. Die niet verwacht dat iedereen net zo goed is in gym als hen.

Dit is wel weer even genoeg tekst denk ik, haha

Ik hoop dat jullie genoten hebben van het lezen, dit is hoe het er bij mij op school een beetje aan toe gaat. Echt leuk is het niet nee.. maar over een week zijn mijn lessen voorbij, dus ik red het wel :P 

Tot de volgende keer allemaal.

1ste blog! :O

Hallo allemaal!!!!!!

Mijn aller eerste bericht op dit blog.
Tja.. geen idee of ik dit goed ga doen, maar ik ga het proberen.

Het is vandaag de 20ste van april 2013 en op het moment is het 17:52 uur.

Laat ik beginnen met me voor te stellen.
Hallo, Mijn naam is sterre, ik ben een 16 jarig meisje.
Ik leef een redelijk normaal leven, althans dat is wat het vanaf de buitenkant lijkt. Mijn leven is bij verre na niet normaal, maar wiens leven wel? Toen ik klein was had ik namelijk veel problemen met leren lopen, praten, fietsen en zelfs met leren een lollypapiertje open te maken. Nee dat is niet voorbij, maar ik heb ermee leren omgaan. Er zit namelijk een naam aan vast, ja ik heb een etiket opgeplakt gekregen. Of ik het erg vind? Nou eigenlijk niet. Dit etiket genaamd DCD, heeft mij redelijk geholpen. DCD is een stoornis, zoals hierboven al verteld heb je dan moeite bij leren lopen etc. Dat is het niet alleen, je kunt ook bij sociale aspecten moeite krijgen. Zoals bijvoorbeeld niet weten wat je moet doen of zeggen op een bepaald moment, nou heb ik daar gelukkig wel wat minder last van. Toch merk ik het soms wel.
Goed ik heb dus DCD, lastig? Ja best wel. Vreselijk? Nee zeker niet! want ja ik heb een stoornis, erg vervelend. Ik ben Ik.
Ik wil graag mensen helpen, dat is hoe ik in elkaar zit. Het liefst zou ik voorlichtingen gaan geven over DCD. Aangezien ik daar nog wat jong voor ben, ben ik hier mee begonnen. Een blog over DCD, maar vooral over DCD in de pubertijd. want ja, ik zit in de pubertijd, nou ben ik er ondertussen al wel bijna uit. Toch wil ik graag met jullie mijn ervaringen delen, af en toe een flash back van voordat ik begon met deze Blog. Hopelijk krijg ik volgers.. zo niet, ook goed. Dit gaat mij in elk geval heel erg helpen!.

nou, dat was mijn eerste bericht wel weer, niet een super lange maar ik vind dat ik het best goed gedaan heb voor de eerste keer. Wat vinden jullie?
tot de volgende blog, wanneer? Dat weet ik nog niet precies.

Dit ben ik, een tijdje terug al maar toch.