Daarnet heb ik fikse ruzie gehad met eigenlijk bijna de hele familie, over (nu ik er later over na denk) iets heel stoms..
Mijn zus zei volgens mij iets verkeerd, wat niet zo was bedoelt.
Mijn woede kent dan af en toe geen grenzen meer en dat vind ik heel vervelend.
Mijn zus is de beste zus die je je kunt wensen, maar tegelijkertijd ook de vreselijkste.
Ik ben en blijf een puber met DCD, en na mate ik ouder wordt is er steeds minder verschil in wanneer ik ergens mee begin en wanneer mijn zus ergens mee begint. zo wordt het dus steeds duidelijker dat ik wat langzamer ben in deze dingen, op zich geen probleem. Tot dat dat puberale stel hersenen van mij jaloers worden.
Want ja jaloezie speelt een grote rol bij kinderen en tieners met DCD.
Wanneer er dan net iets is opgevallen wat ik eerder al heb geprobeerd en waarin mijn zus dan beter is, kan ik af en toe wat redenloze boosheid vertonen..
Dit bedoel ik dan niet zo tegen over mijn zus, ouders of wie dan ook..
Alleen is het gewoon erg lastig om het kleine zusje te zijn van iemand die zo goed is in zo veel dingen.. op deze leeftijd trek je het je nog heel erg aan of anderen ergens goed in zijn, hoewel we allemaal proberen te verbergen dat we dat doen..
Hierboven staat iets wat ik nog nooit letterlijk uit heb gesproken, ik hoopte dat het opschrijven een oplossing zou tonen maar dat doet het niet. Wel hoop ik dat een aantal van jullie dit misschien herkennen, misschien is jou zusje wel zo.. Hierbij hoop ik dat er wat begrip komt voor degene die ditzelfde ondergaan.
Ook tegenover mijn ouders heb ik dit nog niet uitgesproken.. elke keer dat ik zo boos ben duurt het soms wel uren voor ik weer over het onderwerp kan praten zonder te gaan huilen, dus vermijd ik het dan..
hierbij laat ik mijn korte bericht..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten